Stap 3: Kleren maken de man (of burn-toast-day)

Vanmorgen liet ik mijn boterham aanbranden in de automatische broodrooster. Het woord automatisch is daarmee wel iets van zijn belofte tekortgeschoten. Bij automatisch denk ik aan een broodrooster die ervoor zorgt dat je brood niet kan aanbranden, maar blijkbaar zie ik dat verkeerd.

Okay, mijn derde dag van de grote schoonmaak start in de kledingkast, ook wel kleedkamer genoemd of inloopkast. Dit keer doe ik éérst de luxaflex. In deze kamer heb ik smalle, houtkleurige luxaflex. Het voordeel is dat je hier niet zo goed aan kunt zien dat het stoffig is, maar dat is het wel. Ik zoek nog steeds naar een goede aanpak, dus ik draai de luxaflex dicht en stof hem af met de stofvanger. Wanneer ik hem weer opendraai, zie ik dat het weinig effect heeft gehad en ik begin dan ook overnieuw op de oude manier. Het geeft niet wanneer ik tussentijds afgeleid word, want ik kan nu precies zien waar ik ben gebleven. Wanneer ik de rechterkant heb gehad, probeer ik het nog eens met de stofzuiger. Ik monteer het ronde mondje met de lange haren en... dat is ook geen succes. De lamellen gaan een eigen leven leiden door naar believen open of dicht te gaan en het stof laat zich niet verwijderen. Weer verder dus op de oude manier. Bij de volgende luxaflex begin ik toch aan de linkerkant, zodat ik niet met mijn hand dat vieze, stoffige stukje hoef vast te houden tijdens het afstoffen. De luxaflex zijn te lang voor het raam en daarom blijft het onderste gedeelte altijd dichtgevouwen zitten. Het valt me op dat dit gedeelte keurig schoon is. Even schiet het door mijn hoofd dat ik de luxaflex dus beter op kan trekken, zodat alle lamellen schoon blijven, maar dat staat weer zo gek als ik me 's avonds uitkleed in deze kamer.

Na het afstoffen ga ik nog eens met de stofzuiger langs de lamellen en nu gaat het beter. Ik zuig nu van links naar rechts en het losse stof laat zich nu wel verwijderen. Hm... toch beter bijhouden in het vervolg.

Gelukkig roept Amber me om koffie te komen drinken in haar 'penthouse'. Het ruikt er een beetje naar verbrand brood en inderdaad: ook zij heeft haar brood laten aanbranden.

Ze zit onschuldig op de bank, maar ik vermoed dat het niet bij koffie alleen blijft. Inderdaad rolt ze na de koffie haar handdoek uit, want het is tijd voor de oefeningen. Vorige week ben ik er redelijk onderuit gekomen, maar nu gaan we het echt volhouden. Ik voel direct al dat ik de oefeningen iets zal moeten aanpassen, het planken hou ik 10 seconden vol en dan stort ik op de grond. Mijn buikspieren voelen aan alsof ze allemaal gescheurd zijn, waarschijnlijk het gevolg van de 'stiekume' oefeningen die ik in het weekend achter de computer heb gedaan. Wanneer Amber gaat crunchen, doe ik een oefening waarbij ik met opgetrokken knieën op mijn rug lig en mijn bekken steeds omhoog breng. Deze oefening (die overigens heel goed is voor je billen) wordt door Amber neerbuigend de 'wipoefening' genoemd. De oefening op handen en knieën waarbij je telkens één been zo ver mogelijk naar achter strekt, wordt 'de tijger' (waarschijnlijk omdat ik grommende geluiden maak, omdat min buikspieren protesteren). De volgende oefening lukt ook niet, dus nu ga ik weer op handen en knieën zitten en til ik mijn gebogen been zijwaarts op. Op het moment dat ik hiermee begin, stort Amber lachend in elkaar en vraagt waar die 'piesende-hond-oefening' goed voor is. Ik weet het niet, maar het doet in ieder geval niet zo zeer. De laatste oefening op de rug, waarbij je steeds je benen op moet tillen en dan weer laten zakken, pas ik ook aan. Ik lig op mijn rug trek mijn benen zover in dat het comfortabel voelt, hou mijn bovenarmen naast mijn lichaam en mijn onderarmen steken ontspannen omhoog. Dit wordt mijn favoriete oefening... nou ja... oefening... volgens Amber is dit de 'dode hond' houding. Dat kan wel zijn, maar het voelt heerlijk.

Ik hang de kleding van mijn echtgenoot netjes in setjes bij elkaar. Trui, overhemd, t-shirt... zo hoeft hij niet te zoeken. Míjn kleding is daar niet geschikt voor, dus die hang ik op kleur. De hemdjes vouw ik met de voorkant naar buiten, zodat ik in één oogopslag kan zien of het hemdje een rechte of een ronde hals heeft, wel of geen kant en smalle of brede bandjes. Andere mensen weten dat misschien uit hun hoofd, maar ik niet. Mijn harde schijf is gevuld met allerlei andere zaken, dus ik moet een ezelsbruggetje hebben of het gewoon kunnen zien. Het zou handig zijn als ik die harde schijf zou kunnen comprimeren, maar die knop heb ik nog niet gevonden,

Nu is de eerste kast aan de beurt en ik vind een fotoboek van de middelbare school, een fotoboek van een vakantie in Tunesië met mijn moeder (wat hebben we daar gelachen!) en een ordner met brieven van familie en vrienden voor mijn 50ste verjaardag. Ik sla de map open en zie een brief van mijn zus Heidie. Mijn ogen glijden over de regels en is zie dat zij veel dezelfde herinneringen ophaalt als ik, in mijn brief aan haar. Die brief schreef ik een paar dagen na haar overlijden in 2018. Mijn ogen vullen zich met tranen, maar wat ben ik blij dat we zoveel dierbare herinneringen hebben samen en dat we zoveel leuke dingen hebben gedaan. Naast de box met de order staat nog een box... vol met knutselspullen om een steampunk-outfit te maken. Dat was bedoeld voor haar 60ste verjaardag... Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om die spullen weg te doen, misschien later maar nu nog niet.

De kasten staan vol met spellen, dia's van vakanties en natuurlijk nog meer kleding. Ik zoek zo veel mogelijk uit, gooi het één en ander weg, leg dingen apart voor Dorcas en dan is het alweer tijd om te stoppen Ik heb de kamer nog niet eens klaar 😱. Okay, geen paniek, morgen is er weer een dag.