Strijken voor dummies

Gisteren heb ik een strijkbout gekocht of eigenlijk kocht ik hem eergisteren en gisteren werd hij bezorgd. De vorige heb ik namelijk binnen een paar maanden al naar de gallemiezen geholpen door er zoomband mee te strijken. Oké, nu heb ik ineens allerlei dingen in mijn hoofd die ik nog wil vertellen, dus ik begin gewoon bij het eerste woord dat misschien vragen oproept.

Ik heb mijn hele leven gedacht de 'iets naar de gallemiezen helpen' een doodgewone Nederlandse uitdrukking was... nee dus. De rode streep onder het woord (als je het typt) geeft aan dat er iets mee is. Ik zoek het op in Google... lees even met me mee:

Naar de gallemiezen gaan is Bargoens taalgebruik dat met name uit Amsterdam stamt. Het Bargoens vormde de geheimtaal van dieven, rondtrekkende handelaren en zwervers. Gallemiezen gaat terug op het Hebreeuwse gallamis, dat kiezels, puin, gruis. stuk, kapot of blut betekent. Letterlijk betekent ‘naar de gallemiezen gaan’ dus: tot gruis vergaan.

Het is zo'n overblijfsel van mijn overgrootmoeder, Boei, die in Amsterdam heeft gewoond. Woorden en uitdrukkingen die zij gebruikte, werden door mijn moeder (haar kleindochter) ook gebruikt en wij namen dat als dochters ook weer over. Net als 'ik schrik me het laplazerus', zie je wel: ook weer een rode streep eronder.

Een zoom in je broek strijken met zoomband lijkt heel handig, maar is dat niet altijd. Ik probeerde het bij mijn stretchjeans en had er al snel spijt van. Ten eerste is stretchjeans, zoals de naam al doet vermoeden, rekbaar en zoomband niet. Daarnaast heeft katoen de eigenschap om flink te krimpen wanneer je het rustig in de wasmachine en de droogtrommel gooit. Eén keer wassen is dan niet genoeg, je kunt beter wachten tot je de broek een keer of tien hebt gewassen (en gedroogd). Enfin, ik had dus het zoomband er in gestreken, tot zover niks mis mee. Daarna moest ik de zoom weer lostrekken omdat anders mijn pijpen veel te kort waren en daar begon het gezeik. Dat zoomband blijft namelijk plakken telkens als het warm word. Bij het strijken van mijn broek plakte ik dus telkens de pijpen dicht en toen ik de broek binnenstebuiten ging strijken... yep inderdaad, toen zat al het plak aan de zoom van mijn strijkbout. Ik heb van alles geprobeerd, maar het ging er niet af en ik kon er dus niet meer mee strijken. Alleen als ik iets juist ín de kreukels wilde strijken, dat ging prima.

Maar goed, vandaag is een nieuwe dag met nieuwe kansen. Ik heb de gordijnen uit de gang gewassen en gedroogd en nu kan ik de zoom erin strijken met zoomband. Dat is nodig, want ze zijn nu ongeveer vijf centimeter te lang en om de haverklap ligt Binky (mijn Shiba Inu) in het gordijn te worstelen, omdat hij gewoon door rent en niet snapt dat dat niet kan als zijn pootjes op het gordijn staan.

Ik heb vluchtig iets gelezen over eerst de zoom strijken zonder band, daarna het band erin leggen en dan persen met een natte lap en lichte druk uitoefenen. Ik pers of mijn leven ervan afhangt en strijk daarna het hele gordijn, zodat alle vouwen eruit zijn. Voor het gemak begin ik bovenaan, zodat de zoom even af kan koelen. Iedere keer schuif ik het gordijn een stukje verder en wanneer ik bij de zoom aankom... ligt hij los. Ik heb vergeten om het beschermfolie te verwijderen vóór het strijken... niet zo'n strakke actie dus. Voorzichtig verwijder ik het alsnog, wat helemaal niet meevalt na zo'n fanatieke pers-work-out, en probeer het nog eens. Nu gaat het goed, dus geen man overboord. Ik frommel de haken er weer in en hang het gordijn op: het is net een paar millimeter te lang. Gelukkig heb ik in de la nog andere gordijnhaken liggen, die ervoor zorgen dat je gordijn een kop heeft (zo'n klein stukje dat uitsteekt, zodat je de gordijnrails niet ziet). Ik sta op de huishoudtrap met zes van die haken in mijn hand, omdat ik het teveel werk vind om het gordijn er weer af te halen (vraag me niet waarom, soms begrijp ik mezelf niet eens). De haken gedragen zich zoals die metalen figuurtjes die ik vroeger als kind had. Er zaten twee aan twee een stuk of vijf van die dingen in zo'n blisterverpakking en die moest je dan uit elkaar puzzelen. Uiteindelijk is het gelukt en hangt het gordijn, compleet met kop in de gang. Ik stap van de trap, neem wat afstand en zie dat het gordijn waarschijnlijk altijd al scheef is geweest, want het midden is langer dan de zijkanten. Jammer, maar helaas. Dat sluit wel lekker af aan de onderkant.

De zoom van het tweede gordijn strijk ik ook en dan lees ik nog eens de gebruiksaanwijzing. Het staat er dus echt niet in! Er staat niet in dat je het beschermfolie moet verwijderen, dus zelfs als ik de gebruiksaanwijzing stap voor stap had gevolgd dan was het nog verkeerd gegaan. Ik schuif het gordijn op en begin weer te strijken, maar als ik het gordijn weer wil verschuiven... Het zoomband was iets te lang en nu heb ik tijdens het persen het laatste restje zoomband op mijn strijkplank geplakt. Wanneer ik er met mijn hand overheen ga voel ik niets, maar zodra ik ga strijken wordt het warm en plakt het dus aan mijn stof. Ook maar even een nieuwe hoes bestellen dus, voordat ik mijn blouse ga strijken.

Ondertussen heb ik bedacht dat de trap ook nog geschilderd moet worden, dus plak ik netjes alle treden af met afplaktape. Niet dat ouderwetse papieren tape van vroeger, want als je dat drie dagen laat zitten, krijg je het er niet meer fatsoenlijk af. Nee, ik gebruik speciaal tape dat je na het schilderen nog vijf dagen kunt laten zitten.

In eerste instantie heb ik alle horizontale vlakken afgetaped. Ik wil namelijk even kijken of het mooi is om alleen de loopvlakken een andere kleur te schilderen. Is het niet mooi? Dan haal ik het tape weg en schilder ik de rest ook.

Dat afplakken is een precies werkje en het licht op de overloop zorgt ervoor dat ik juist schaduw krijg op de plekken waar ik goed zicht wil hebben. Ik pak een kleine zaklamp en probeer zoveel mogelijk bij te schijnen op de plekken waar ik bezig ben. Ik ben bijna klaar, als mijn dochter belt. Ze wil even gezellig bijkletsen en na een minuut of loop ik met mijn telefoon aan mijn oor de gang in, om te kijken wat ik nog moet doen. Automatisch doe ik het licht in de gang aan, omdat het zo donker is. De trap baadt nu in een zee van licht... hm... jammer dat ik daar niet aan heb gedacht toen ik begon met deze klus, dat had me een hoop gekluns met zo'n zaklamp gescheeld.

Ik fiets naar de bouwmarkt om alvast verf te halen, zodat ik morgen kan beginnen met schilderen. Ze hebben van alles, maar de tekst mooi makkelijk trekt mijn aandacht. Speciale verf voor vloeren en trappen die na twee uur al overschilderbaar is. Dat is een spekje naar mijn bekje! Ik race weer naar huis, trek de deksel eraf en begin gelijk. Heel even twijfel ik of ik met de bovenste tree zal beginnen of die daar onder, maar dan wordt de keus ineens makkelijk: de verf druipt intussen van mijn kwast op de tweede tree. Daar hoef ik dus niet meer over na te denken, de tweede tree is het eerst aan de beurt. Daarna iedere tweede tree tot onderaan, zodat ik nog wel omhoog kan lopen straks. Morgen kan ik dan de tweede laag aanbrengen... of misschien... zou ik vanavond...