Van uitstel komt afstel

Vandaag voelt het alsof ik niets gedaan heb. Van die losse dingen die geen verband houden met elkaar en ook niet echt een zichtbaar resultaat geven. Ik wilde vandaag verder gaan met de keuken, maar ik bedacht me dat ik eerst wel even de was kon opvouwen en opruimen. Daarna was het tijd voor mijn dagelijkse portie beweging. We namen Binky mee en liepen de Espeterweg af. Voor Binky hadden we het niet hoeven doen, die keek ons aan alsof hij ons een plezier deed met dit uitstapje. Telkens wilde hij de eerste gelegenheid naar rechts nemen, zodat we snel thuis zouden zijn en telkens was hij teleurgesteld wanneer we dat niet deden, Volgende keer laat ik dus eerst de hond uit en ga ik daarna mezelf nog een poosje uitlaten. Dan zijn we allebei blij.

Thuis aangekomen kon ik verder mijn plan: de keuken. Ik heb eerst de koelkast schoongemaakt, alles eruit en de schappen afgewassen. Daarna was het koffiepauze. Na de koffie alles weer ingeruimd en toen bedacht ik dat ik nog langs de milieustraat moest. De (bijna) lege verfblikken had ik verzameld in een tas, samen met kapotte lampen en lege batterijen. Bij de milieustraat kom ik erachter dat ik mijn pas ben vergeten. Ik krijg een hele toespraak over 'goed zoeken' en 'een nieuwe kaart bestellen op internet', maar uiteindelijk mag ik toch mijn tasje inleveren bij de grijze keet.

'Deze blikken zijn leeg', zegt de knul achter de toonbank.

Ik til demonstratief een blik op en weeg hem in mijn hand.

'De verf moet nog vloeibaar zijn', vult hij aan.

Nu beweeg ik heb blik heen en weer en luister of ik iets voel klotsen.

'We hebben er alleen iets aan als er nog verf in zit, anders moet hij bij het restafval.'

Ik kijk even of er ergens een camera hangt die de reactie van mensen peilt na zo'n opmerking, maar ik zie niets. 'En het milieu dan? Lever ik de blikken met verfresten niet speciaal hier in om het milieu te sparen?'

'Wij hebben er zo niets aan.'

Erg spraakzaam is hij niet en evenmin is hij begaan met de natuur of het milieu, dus ik neem mijn tasje weer mee naar buiten. De meneer van toespraak komt net langs en kijkt vragend naar mijn volle tas. 'Die moest ik weer meenemen, omdat de blikken bijna leeg zijn', zeg ik om zijn niet gestelde vraag te beantwoorden. Hij glimlacht en zegt dat ik ze wel in de oranje container mag gooien, dan hoef ik ze in ieder geval niet weer mee naar huis te nemen.

Na deze teleurstellende ervaring rij ik naar het tuincentrum, omdat ik te weinig potgrond had meegenomen gisteren, en naar de supermarkt voor verse groente en nog wat kleine dingen. Eenmaal weer thuis is het lunchtijd en ik heb eigenlijk nog niet echt iets gedaan.

Ik trek het keukentrapje bij de kast en klauter op de hoge beugel, omdat ik anders niet bij de bovenste plank van de kast kan. Het voelt redelijk veilig, maar ik begrijp dat dit eigenlijk niet de bedoeling is. Zouden er ook keukentrappen zijn die iets hoger zijn? Ik pak de IPad en ga op zoek. Even later heb ik een mooie, zwarte keukentrap gevonden met drie treden en omdat ik in de buurt woon ga ik hem zelf even ophalen. Otterlo is niet ver, maar toch is er zomaar een dik uur voorbij voordat ik weer terug ben. Ik haal het plastic van de trap en gooi het in de container... ik heb de blaadjes bij de container nog helemaal niet weggeveegd... en die teil staat eigenlijk veel leuker aan de ander kant van de tuin.

Inmiddels is het vier uur en voor mijn gevoel heb ik alleen de koelkast schoongemaakt vandaag. Gelukkig is er morgen weer een dag en dan probeer ik het nog eens.